بسم رب الشهدا
اخیرا یک کار جالبی داره گسترش پیدا میکنه و یا به نوعی جا می افته که به نظرم من خیلی مهم و مورد نیازه . مناظره هایی که افراد سیاسی ، مذهبی با وجهه های پرطرفدار با هم انجام میدن. یکی از پرطرفدارترین مناظره هایی که چند وقت اخیر برگزار شده مناظرهی آیت الله قزوینی(عالم شیعه) و مولوی عبدالمجید مرادزهی(عالم سنی) بوده که از شبکه ی سلام بطور زنده پخش شد. از مناظره های سیاسی هم میشه مناظرهی آقایان روانبخش و تاجزاده و آقایان رسایی و ابطحی رو نام برد.
در لزوم این مناظره ها فکر نمیکنم کسی بتونه خدشه ای وارد کنه ولی در نحوه ی اجرای آن حرف های زیادی هست . هنوز در روند برگزاری جلسات به یک نظام ساده و جامع برای اجرای جلسات دست پیدا نکردند بصورتی که سخنان هر دو طرف مناظره بدون جواب نمونه . تبلیغات برای این مناظره ها هم معمولا کمرنگ یا محدود به همان محدوده ی محل مناظره هست . جو مناظرات معمولا حالت احساسی به خودش میگیره و اون هم به نظرم از تعصب بدون تفکر روی افراد ، جناح یا تفکری خاص بوجود میاد.
فرهنگ سازی برای ایجاد جو اجتماعی سالم که مناظره به خوبی صورت بگیره واقعا مورد نیازه .
یکی از کارهایی که فکر میکنم روش زیاد کار نشده پرورش «جنبهی حق پذیری» در افراده . بطوری که اصل بر حق باشه نه جناح و گروه و افراد . و در برابر حرف حق موضع گیری نشه اگرچه از دهان مخالف دربیاد.
سخن بسیار است و زمان اندک !
پینوشت : مثلا خیر سرم میخواستم در مورد مناظره رسایی و ابطحی و نتیجه ی اون مطلب بنویسم !
